نادیا مراد، که روز جمعه ۱۲ مهر نام او به عنوان یکی از برندگان جایزه صلح نوبل اعلام شد، هفدهمین زنی است که از زمان اهدای نخستین جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۰۱ میلادی، به دلیل فعالیت‌هایش این جایزه را به خود اختصاص داده است.
نخستین زنی که این جایزه را دریافت کرد برتا فن سوتنر اتریشی بود که در پنجمین سال اهدای جایزه صلح نوبل، این جایزه به او تعلق گرفت، و نام شیرین عبادی، حقوقدان ایرانی نیز در میان ۱۷ زنی است که این جایزه را به خود اختصاص داده‌اند.
در عین حال شمار زنان برنده این جایزه بسیار کمتر از مردان و حتی کم‌تعدادتر از سازمان‌ها و گروه‌هایی که این جایزه را دریافت کرده‌اند.
اما زنان برنده جایزه صلح نوبل به چه دلیل شایسته دریافت این جایزه بوده‌اند.
۲۰۱۸: نادیا مراد
نادیا مراد، زن ایزدی کرد اهل سنجار عراق در ۱۲ مهر ماه ۱۳۹۷ همراه با دنیس موک‌وگه از جمهوری کنگو به دلیل تلاش‌شان در زمینه «مبارزه علیه خشونت جنسی و استفاده از آن در جنگ‌ها به عنوان سلاح» برنده این جایزه اعلام شدند.
۲۰۱۴: ملاله یوسف‌زی
ملاله یوسف‌زی، نوجوان پاکستانی فعال حقوق بشر و عضو کمپین تحصیل دختران دو سال پیش از آن در مسیر مدرسه هدف ترور نافرجام طالبان قرار گرفت. او در سال ۲۰۱۴ به همراه کایلاش ساتیارتی از هند، به دلیل «مبارزه علیه سرکوب کودکان و جوانان و برای حق تحصیل تمامی کودکان»، برنده جایزه صلح نوبل شد.
۲۰۱۱: توکل کرمان، الن جانسون سیرلیف، لیما گبووی
الن سیرلیف و لیما گبووی، هر دو از لیبریا و توکل کرمان از یمن، به خاطر «مبارزه غیرخشونت‌آمیز برای امنیت زنان و حق زنان برای مشارکت کامل در ایجاد صلح» نامزد و برنده جایزه صلح نوبل شدند.
۲۰۰۴: وانگاری ماآتای
فعال محیط زیست اهل کنیاست و جایزه صلح نوبل ۲۰۰۴ به دلیل «مشارکت برای توسعه پایدار، دموکراسی و صلح» به او تعلق گرفت.
۲۰۰۳: شیرین عبادی
شیرین عبادی، حقوقدان و فعال حقوق بشر، تنها برنده ایرانی جایزه صلح نوبل است و به دلیل «تلاش برای ترویج مردم‌سالاری و رعایت حقوق بشر در ایران به ویژه در مورد حقوق زنان و کودکان» برنده این جایزه اعلام شد.
۱۹۹۷: جودی ویلیامز
جودی ویلیامز فعال مدنی اهل آمریکاست و جایزه صلح نوبل سال ۱۹۹۷ را مشترکاً با کارزار بین‌المللی ممنوعیت استفاده از مین، و به دلیل «فعالیت در زمینه ممنوعیت و پاکسازی مین‌های ضدنفر» دریافت کرد.
۱۹۹۲: ریگوبرتا منچو
این سیاستمدار و فعال مدنی اهل گوآتمالا به دلیل تلاش در زمینه «عدالت اجتماعی و آشتی قومی فرهنگی بر اساس احترام به حقوق بومیان» برنده جایزه صلح نوبل اعلام شد.
۱۹۹۱: آنگ سان سوچی
آنگ سان سوچی که در ماه‌های گذشته موضوع انتقادهایی در مورد رفتارش در قبال برخوردها با اقلین روهینگیا در میانمار بوده، در سال ۱۹۹۱ و به دلیل «مبارزه غیرخشونت‌آمیز برای دموکراسی و حقوق بشر» جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.
۱۹۸۲: آلوا میردال
این دیپلمات سوئدی که از فعالان و رهبران جنبش خلع سلاح است، به همراه آلفونسو گارسیا روبلس دیپلمات مکزیکی، و به دلیل «عملکرد خارق‌العاده در مذاکرات خلع سلاح سازمان ملل» برنده جایزه صلح نوبل شد.
۱۹۷۹: مادر ترزا
مادر ترزا که راهبه‌ای آلبانیایی‌تبار و متولد اسکوپیه در زمان تسلط امپراطوری عثمانی است، در این سال به دلیل تأسیس جمعیت مبلغان خیریه در هند، برنده جایزه صلح نوبل شد.
۱۹۷۶: مایرید ماگوایر، بتی ویلیامز
این دو فعال مدنی بریتانیایی، بنیانگذار جنبش صلح ایرلند شمالی بودند که بعدها به عنوان جامعه مردم صلح‌جو شناخته شد.
۱۹۴۶: امیلی گرین بالچ
استاد سابق تاریخ و جامعه‌شناسی و ریاست افتخاری اتحادیه بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی را به عهده داشت و به این دلیل برنده جایزه صلح نوبل شد.
۱۹۳۱: جین آدامز
جین آدامز از فعالان مدنی ایالات متحده است و به دلیل «کار بر اصلاحات اجتماعی و رهبری اتحادیه بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی» برنده صلح نوبل شد.
۱۹۰۵: برتا فن سوتنر
برتا فن سوتنر نخستین زنی است که برنده جایزه صلح نوبل شد و این جایزه به دلیل نوشتن رمان اسلحه‌ها را زمین بگذارید و نیز تلاش‌هایش برای راه‌اندازی جایزه صلح نوبل به او اهدا شد.
